Ποιον ωφελούν, ποιον βλάπτουν οι τρομοκρατικές επιθέσεις στο Λονδίνο;

Τα πρώτα λεπτά, η είδηση για τις εκρήξεις στο Λονδίνο «γαργάλησε» το θυμικό μας.
-Καλά αυτοί δεν γκρίνιαζαν για την αστυνόμευση και την ασφάλεια εν όψει Ολυμπιακών Αγώνων; Μήπως να τους πουλήσουμε το C4I, και τις κάμερες μαζί; Ρε σεις, ο Βουλγαράκης προσφέρθηκε να βοηθήσει τη Βρετανία με ..εξειδικευμένο προσωπικό!
Τα ειρωνικά σχόλια διέκοψαν οι πρώτες αναφορές για θύματα –ανύποπτους ανθρώπους που πήγαιναν στις δουλειές τους και όχι «ισχυρούς» πολιτικούς και στρατιωτικούς ηγέτες. Σύντομα συνειδητοποιήσαμε ότι στο Λονδίνο εργάζονται και σπουδάζουν δεκάδες χιλιάδες Έλληνες και Ελληνοκύπριοι. «Βουτήξαμε τη γλώσσα στο μυαλό μας» κι αρχίσαμε να σκεπτόμαστε πολιτικά. Ποιος το έκανε; Ποιος ωφελείται; Ποιος έχει δίκιο; Είναι τρομοκρατία, εκδίκηση, πόλεμος; Όλα αυτά μαζί;
Διαβάσαμε και ακούσαμε αρκετά αυτές τις λίγες ώρες μετά τις τέσσερις εκρήξεις στο μετρό και σε λεωφορείο του Λονδίνου που προκάλεσαν -μέχρι την ώρα αυτή- 52 νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες.

Μπορεί να μην θεωρούμε τη χώρα μας στόχο τρομοκρατών αυτού του είδους. Μπορεί να μη στέλνουμε βόμβες και τανκς στο Ιράκ. Όμως ο «περιορισμός της ελευθερίας μας στο βωμό της ασφάλειας μας» είναι μια πραγματικότητα στους δρόμους και τις γειτονιές της Αθήνας. Τα ποσά που διαθέτουμε για αντιτρομοκρατικό εξοπλισμό στο εσωτερικό ή για στρατιωτικές αποστολές στο εξωτερικό (βλέπε στρατιωτικό νοσοκομείο στο Αφγανιστάν κλπ) είναι τεράστια και μάλιστα σε βάρος των κοινωνικών δαπανών. Ο «χώρος» που δίνουμε στους διανοητές του «πολέμου των πολιτισμών» μεγαλώνει.

Συνηθίζουμε να ταυτιζόμαστε με τα θύματα. «Είμαστε όλοι Λονδρέζοι» λένε πολλοί από εμάς. Λιγότεροι, λένε ότι οι Λονδρέζοι δεν είναι «θύματα» αφού ψηφίζουν κυβερνήσεις που επεμβαίνουν σε ξένες χώρες. Λέμε όμως το ίδιο για το Ιράκ; Είμαστε όλοι Ιρακινοί; Όταν χάνονται χιλιάδες ψυχές στη ΝΥ είμαστε όλοι Νεοϋορκέζοι; Όταν «συμμαχικές» βόμβες πλήττουν το Βελιγράδι «είμαστε όλοι Γιουγκοσλάβοι»; Ποια είναι τα κριτήριά μας;
Πιστεύω ότι η θέση μας πρέπει να είναι πάντοτε με τους ανίσχυρους. Με εκείνους που δεν μπορούν να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους. Με αυτούς που «πνίγονται» από τη φτώχεια, την καταπίεση και την ανελευθερία. Με αυτούς που παλεύουν για ανεξαρτησία και αυτοδιάθεση. Με αυτούς που αντιστέκονται στην παντός είδους τρομοκρατία. Με αυτούς που πασχίζουν να «εξαφανίσουν» τις εθνικές, κοινωνικές, οικονομικές και θρησκευτικές διαφορές.
Κλείνοντας το σημείωμα αυτό, θεωρώ υποχρέωσή μου να επαναλάβω το κρίσιμο -για μένα- ερώτημα: Ποιον ωφελούν και ποιον βλάπτουν οι τρομοκρατικές επιθέσεις στο Λονδίνο;